Osobista historia polskiej literatury powojennej

Opis książki

„Historia polskiej literatury powojennej, którą proponuję, podzielona jest na trzy części. Pierwsza z nich skupiona została na drugiej wojnie światowej i jej konsekwencjach. (…) Druga część w centrum swojego zainteresowania ma Październik 1956 roku i najważniejszych twórców tego polityczno-literackiego przełomu. (…) Część trzecia dotyczy lat po 1989 roku. (…)
Moja książka wynika z wiary w historię literatury jako sensowną całość, którą niezależnie od trudności z tym związanych należy przedstawiać jako jedną opowieść. Chciałoby się dodać, że ma to znaczenie zwłaszcza teraz, w trzeciej dekadzie XXI wieku, gdy nie ulega wątpliwości rewitalizacja historii zmuszająca nas, Polaków, Europejczyków, ludzi Zachodu, nie tyle do konfrontacji z cywilizacjami innymi niż nasza, co przede wszystkim do zmierzenia się z własną tożsamością, genetycznie judeochrześcijańską, śródziemnomorską, rozpadającą się na naszych oczach lub, jak chcą inni, ewoluującą w stronę nieograniczonej modernizacji: posthumanistycznej i reagującej na antropocen, emancypującej już nie tylko osoby, ale także zwierzęta i rośliny. Można w tej sytuacji dzielić się i tam, gdzie trwają badania o historyczno-literackim charakterze. Można potwierdzać swoją odrębność, opowiadając własną historię literatury, a przecież niezależnie od tego, jak bardzo jesteśmy różni, literaturę mamy jedną. Badanie jej, zwłaszcza całościowe, stanowi znakomitą okazję do szukania zrozumienia i porozumienia między różnymi historycznoliterackimi syntezami, a w konsekwencji między tymi, którzy próbują je tworzyć, i tymi, którzy odrzucają je jako formę niemożliwą, że o nadużywających syntez nie wspomnę”.

Ze Wstępu