Trwający proces synodalny w Kościele katolickim otwiera potrzebę pogłębionego zrozumienia natury synodalności – nie jako chwilowego projektu, lecz jako drogi zakorzenionej w wielowiekowej tradycji. Monografia Dziedzictwo synodalności - która powstała w ramach Projektu dofinansowanego ze środków budżetu państwa, przyznanych przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego w ramach Programu „Doskonała nauka II - prezentuje szerokie spektrum spojrzeń na rozwój idei synodalności w historii Kościoła – od czasów apostolskich, poprzez epokę Ojców Kościoła, średniowiecze i okres nowożytny, aż po współczesność.
Publikacja ukazuje synodalność jako stały wymiar życia Kościoła, obejmujący normy, praktykę zgromadzeń oraz metody zarządzania wspólnotą wierzących. Autorzy podkreślają ciągłość doświadczenia synodalnego, jego biblijne fundamenty oraz wpływ, jaki historyczne modele mają na funkcjonowanie Kościoła dzisiaj. Książka stanowi wartościową propozycję dla teologów, duszpasterzy oraz osób poszukujących opracowania, które pomoże zrozumieć, dlaczego synodalność stała się jednym z kluczowych terminów i wyzwań współczesnego Kościoła.

Dziedzictwo synodalności to publikacja, która w duchu serii Teologia (w) dialogu
ukazuje synodalność jako przestrzeń spotkania – Biblii z historią, doktryny
z praktyką, tradycji z wyzwaniami współczesności. Autorzy, sięgając do bogactwa
źródeł i różnorodnych perspektyw badawczych, odsłaniają synodalność jako
proces zakorzeniony w Objawieniu i rozwijający się w żywym doświadczeniu Kościoła.
Monografia ta stanowi istotny wkład w refleksję nad naturą eklezjalnego
„kroczenia razem”.
Z recenzji ks. dr. hab. Romana Buchty, prof. UŚ

Dziedzictwo synodalności (The Heritage of Synodality) deepens the understanding
of synodality as a way of being Church (σύν and òδός, “walking together”)
rooted in a centuries-long tradition. It suggests something handed over – traditio
– but also something that hands us over: an inheritance that disposes us
toward a communal, participatory, and missionary way of being Church. The volume
itself already hints that this heritage is not only an object of theological
research, but a way of living faith as a community walking and working together.
The heritage of synodality is not a museum of past councils, but a living grammar
of communion, participation, and mission. It is a heritage (hereditas) that
becomes truly ours only when it is given away: when the inherited forms of council
and canon become spaces (τόποι, loci) of real listening, critical memory, and
creative, risky solidarity.
Z recenzji ks. prof. dr. hab. Andrzeja Wiercińskiego (UW)