Z problematyki kształcenia językowego VII

Opis książki

Redaktorkom kolejnego, siódmego już tomu publikacji pod wspólnym tytułem Z problematyki kształcenia językowego przyświeca przekonanie, że tradycyjna w polskim systemie edukacyjnym separacja nauczania języka ojczystego i języków obcych ma coraz mniejsze uzasadnienie, gdyż zmienia się charakter kontaktów językowych i potrzeby edukacyjne uczniów, a umiędzynarodowienie nauki i rosnąca interdyscyplinarność badań powodują przenikanie się odmiennych początkowo tradycji metodycznych. Istnieje potrzeba ściślejszej współpracy naukowców oraz praktyków z zakresu nauczania języków ojczystych oraz obcych, szczególnie w kontekście tego, że w nauce języków obcych kluczowe znaczenie mają kompetencje językowe ukształtowane na bazie języka ojczystego.
Język ojczysty stanowi podstawę, na której rozwija się sprawność językowa uczących się i ich ogólne umiejętności kognitywne. Oznacza to, że im wyższą kompetencję językową uczeń osiągnie w języku ojczystym, tym większe ma szanse na lepsze opanowanie języka obcego. Ponadto skuteczne nauczanie języków obcych wymaga funkcjonalnego myślenia o gramatyce i choć na zajęciach opis gramatyczny zwykle zostaje zredukowany do niezbędnego minimum, potrzebny jest pewien aparat pojęciowy do refleksji nad użyciem języka w konkretnej sytuacji komunikacyjnej. Co więcej, szkolni glottodydaktycy oczekują, że uczeń takie podstawy otrzyma właśnie na lekcjach języka ojczystego. Niestety, choć dokumenty programowe i badawcze eksponują wagę nauczania języka polskiego, w tym rolę świadomości językowej, to w edukacji szkolnej realizacja tych zapisów nie wypada satysfakcjonująco. Sposobem na poprawę tego stanu jest nieustanna refleksja nad poziomem kształcenia językowego oraz jego różnorodnymi wymiarami i efektami, co czynimy w prezentowanej książce.
(Ze Wstępu Elżbiety Awramiuk i Agaty Rozumko)