Maksymiuk

Opis książki

Jerzy Maksymiuk to w naszej kulturze osobowość wyjątkowa. Chyba nie ma dyrygenta i w ogóle człowieka związanego ze światem muzyki poważnej, który byłby w polskim społeczeństwie
tak szeroko kojarzony. (...)Gdy w 2014 roku został uhonorowany nagrodą Fundacji Kultury Polskiej – Złotym Berłem, kapituła uzasadniła swój wybór następująco: „Za nieujarzmioną osobowość twórczą i unikalny dar komunikacji z audytorium, za przeciwstawianie się żywiołowi komercjalizacji kultury muzycznej”. Nieujarzmiona jest również jego komunikacja z audytorium. Podczas koncertu często niespodziewanie odwraca się do widowni i wygłasza przemówienie, zwykle dotyczące muzyki, która zostanie zagrana. Impulsywnie, nieporządnie i dygresyjnie, ale z nieodpartym wdziękiem. Bardzo lubi mówić, choć nigdy nie trzyma się tematu – dziennikarze nie mają z nim łatwo. Lubi też kolportować anegdoty o sobie, których jest wiele. Budzi powszechną sympatię, bo jest szczery i wyrazisty. Po prostu jest sobą. Zawsze blisko ludzi, za pan brat z każdym, co jest dla niego całkowicie naturalne. (Ze Wstępu.)